Gastblog door Ellis Middelhuis
De dikke vrouwen
Daar zitten ze op een bankje voor het ziekenhuis in Rotterdam. Twee dikke vrouwen druk pratend.
Omdat ik moet wachten, ga ik naast hen zitten op het bankje. Zij met elkaar in gesprek over het leven, de wereldproblematiek.
Thema’s als vluchtelingen, werkloosheid en natuurlijk de corona crisis passeren de revue.
Stellige meningen die een ultra rechtse politicus niet misstaat, vliegen door de lucht. Ik wil niet betrokken worden in het gesprek.
We zitten met z’n drieën op dat bankje en voor je het weet word aan mij gevraagd wat ik er van vind. Ik kijk om mij heen en vermijd oogcontact met hen. Mijn oren echter zijn gespitst en ik luister graag mee naar de stelligheden en oneliners. Verzonken in mijn gedachtes hierover, hoor ik ineens woorden als gezondheid en dik zijn. Ik veer op en ben direct weer bij hun gesprek.
De mensen worden steeds dikker, is hun conclusie. Mijn oren spitsten zich en ik ben benieuwd naar hoe zij naar zichzelf kijken.
In mijn ogen behoren deze vrouwen tot de groep vrouwen met flink overgewicht. Tot mijn verbazing hoor ik ze tegen elkaar zeggen “ gelukkig zijn wij niet zo dik”. Ik kijk nog eens naar hen en kijk naar mijzelf.
Qua postuur doe ik niet voor hen onder. Hoe anders is mijn perceptie. Ik ben naar Rotterdam afgereisd ter voorbereiding op een gesprek bij het centrum voor gezond gewicht.
Ineens is die ochtend daar dat de weegschaal drie cijfers voor de komma aangeeft. Verdrietig en boos kijk ik naar de weegschaal.
Bij mijn geboorte weeg ik nauwelijks zes pond. Een gevild konijn, noemt dokter Dieleman, de huisarts van destijds, mij. Niet alleen een gevild konijn tijdens de geboorte ook tijdens de puberteit. Die foto waar ik samen met mijn oma op sta, spreekt voor zich. Mijn oma en ik staan voor de deur van mijn ouderlijk huis.
Het is een feestdag. Mijn broer, hij is zes jaar ouder dan ik, gaat die dag trouwen. Ik in mijn blauw- witte schortjurk, mijn oma in haar mooie groene bloemetjes jurk. Wat ben ik mager! Ik toon alsof ik alle problemen van de wereld op mijn schouders mee draag. Mager, schouders gebogen en ik zie er moe uit. Altijd ben ik moe.
De ene dag meer dan de andere dag. Mijn moeder loopt met mij de deur plat bij de huisarts. Vele malen wordt er bloed geprikt. Vaak wordt er gedacht aan de ziekte van pfeiffer, bloedarmoede en andere dingen. Nooit komt er wat uit en toch was ik altijd moe. Tussen de oren, is de diagnose en daar kan ik het mee doen. Jaren heb ik gedacht dat mijn moeheid psychisch is.
Terug naar dat meisje wat samen met haar oma op de foto staat. Ik ben slank, heb maatje 36. Ik zie mijzelf echter als mager als een meisje met uitstekende botten die moeite heeft om broeken te kopen. Wat schaam ik mij voor mijn lijf en wat schaam ik mij nu weer. Body shaming heet dat. Ik schaam mij voor mijn lijf, ik schaam mij voor mijn dik-zijn.
Ik kan bijna niet in de spiegel kijken en als ik in de spiegel kijk, heb ik er moeite mee om positief te zijn.
In tien jaar, ben ik veertig kilo aangekomen door gebruik van medicatie. De moeheid blijkt namelijk een oorzaak te hebben. Ik heb chronische aandoeningen en slik daar medicatie voor. Een van de bijwerkingen van deze medicatie is toename van gewicht. En dat heb ik geweten. Veertig kilo erbij, de weegschaal geeft drie cijfers voor de komma aan.
Ik ervaar mijzelf met mijn omvang, dat ik publiek bezit ben. Iedereen heeft een mening, een goed bedoeld advies. Wat een reacties als ik een frietje eet, of een koekje, ja zelfs bij een gewone boterham. Eet geen koolhydraten, Ik moet dit .. of ik moet dat.. elk pondje gaat door het mondje. Was het maar zo, kan ik wel uitschreeuwen.
Dik zijn is niet altijd je eigen schuld. Niet iedereen die dik is, eet te veel en ook niet iedereen die dik is, is ongezond. Eigen schuld, dikke bult een bekend Nederlands spreekwoord, wordt soms letterlijk gezegd.
En daar zit ik dan op dat bankje bij de twee dikke vrouwen. Zij die het geen probleem vinden, ik die met een hele zoektocht bezig is. Hoe interessant is om de verschillen in beleving, in perspectief te onderzoeken. Er zijn tijden geweest dat dik zijn de norm was, een teken van welvaart en goede gezondheid. Dit verschil in mensbeeld interesseert mij. Daarover een volgende keer meer.
