In 2016 werkte ik voor een vrouwenorganisatie in Overijssel.

Daar werkte ik al vanaf 2011 en het ging goed. Ik kreeg in  2016 een contract voor onbepaalde tijd én uren uitbreiding.

In datzelfde jaar werden er nog 2 betaalde krachten aangenomen voor een project voor oud slachtoffers van huiselijk geweld en tevens liep er een stagiaire en een vrijwilliger op de werkvloer. Dat alles werd gecoördineerd door een bureaucoördinator. Onze werkgever was het bestuur; we werkten voor een zwaar gesubsidieerde stichting.
Met 7 vrouwen op de werkvloer; we waren een hecht team.

Totdat

Totdat tijdens de koffiepauze H. vertelde dat zij zou stoppen met het werk. Zij was verantwoordelijk voor een project voor kwetsbare meisjes.
Er was ongeloof omdat H ook dat jaar een contract zou krijgen voor onbepaalde tijd. Dat je die kans voorbij laat gaan en het risico wil lopen op geen inkomsten, tja….dat vonden wij nogal wat.

Een dag later werd ik bij de bureaucoördinator geroepen en dat was het moment dat ik ongewenst betrokken werd in een zaakje met een luchtje.
Ik moest meekijken bij de aanvraag WW voor medewerker H. Er werd een reden verzonnen waarom haar contract niet zou worden verlengd.
En dat druisde tegen al mijn principes in. H had namelijk zelf de keuze gemaakt om weg te gaan en dat zou betekenen dat zij niet in aanmerking zou komen voor een WW uitkering.
“Het is de normaalste zaak van de wereld. Er zijn zoveel bedrijven die dat doen”, was de mededeling van de leiding.

Naast dit incicent liep er nog een zaakje. Eén van onze medewerkers werd lastig gevallen door een exman van één van de deelnemers van het project slachtoffers huiselijk geweld.
Daarvan was al melding gemaakt bij het bestuur want hoe kon het zijn dat de geweldplegers wisten waar onze organisatie de trainingen gaf?
Blijkbaar namen ze het niet zo nauw met de veiligheid van deze vrouwen.
Het bestuur nam het niet serieus. Er werd met haar melding niets gedaan.

Twee incidenten, geen gesprek mogelijk

Mijn zorgen met betrekking tot het frauderen met de uitkeringsfomulieren heb ik besproken met de rest van het team en allen waren het met mij eens. Dit was niet zoals het hoorde te gaan.
Bovendien maakten wij ons zorgen over onze collega die lichtelijk bedreigd was door de heer in kwestie.
Het was tijd om een gesprek aan te vragen met het voltallige bestuur.
En voor de tweede keer konden wij onverrichte zaken naar huis.

College H hield zich angstvallig stil. Die zag de bui al hangen.

Contract verlenging? Welnee

Dat gesprek met het bestuur had grote gevolgen.
Er waren namelijk twee collega’s die mondeling en schriftelijk waren toegezegd dat zij contractverlenging zouden krijgen.
Maar na het zware gesprek van eerder, kwamen die contracten maar niet terug. Er werd simpelweg niet getekend.
Ook na herhaaldelijk aandringen van de collega’s ondernam het bestuur nog geen enkele actie behalve de mededeling: “Dat komt nog wel”.
Er gingen ruim drie weken overheen maar de contracten kwamen niet.
Totdat wij hoorden dat het bestuur een vergadering zou houden in één van de meest luxe hotels van Zwolle.
Dat was voor ons reden om een plan te smeden want er lagen nu geen twee incidenten maar drie.
Het vervalsen van formulieren, de intimidatie van een geweldpleger én het niet ondertekenen van de beloofde contracten.

Op naar het hotel

Het was op een donderdagavond dat er een bestuursvergadering plaats vond bij een luxe hotel in de binnenstad van Zwolle.
In het geniep hadden wij met elkaar afgesproken om dan daar maar eens naar binnen te gaan en het bestuur te dwingen in gesprek te gaan met ons.
Geschrokken zagen zij ons aankomen.
Tot onze verbazing zat ook onze bureaucoördinator daar aan tafel.
De coördinator die wij in vertrouwen hadden genomen. De coördinator die wij alles verteld hadden en die wisten waar wij mee zaten.
Een gezellig onderonsje?
Wij hebben het bestuur gedwongen om met ons in gesprek te gaan en als snel kwam de ware aard van de voorzitter E.P. naar boven.
Op zijn zachtst gezegd geen aardige vrouw en bovendien een slechte werkgever.
Antwoorden kwamen er niet en wederom gingen wij onverrichte zaken naar huis.
Geen oplossing voor de niet getekende contracten, geen oplossing voor de intimidatie en al helemaal geen oplossing voor de fraude met de papieren.

 

Gesprek met de wethouder

Wij besloten een gesprek aan te vragen met de betrokken wethouder. Immers, al het geld kwam van de provincie en het werd tijd dat iemand ons zou helpen.
Zes vrouwen ( minus de bureaucoördinator) die met een groot probleem zaten.
De wethouder hoorde ons aan maar vond het een vreemde gang van zaken dat wij als medewerkers dit gesprek met haar aangingen. Ze zou in ieder geval scherp toezicht houden op de stichting.
Wij waren daar natuurlijk niet bij geholpen. Het lostte wederom niets op.
Het laatste wat wij konden doen is de aangesloten vrouwenorganisaties op de hoogte brengen van de perikelen.
En dat is wat wij deden

Belrondje met vrouwenorganisaties

Wij besloten de aangesloten vrouwenorganisaties op de hoogte te brengen van onze situatie.
En let wel. Ook dat is achteraf heel raar.
Het is namelijk bij wet verboden om als stichting leden te hebben en toch stuurde de stichting jaarlijks de rekening voor contributie naar deze vrouwenorganisaties.
In feite incident vier waar nooit iets mee gedaan werd.
Afijn, we kregen een luisterend oor van het ongeldige algemene bestuur en de belofte dat zij een spoedvergadering zouden aanvragen met het dagelijks bestuur, onze werkgevers.
Ook dat gebeurde. Wat er achter die schermen gebeurde? Daar lustten de honden geen brood van.

Geen contractverlening, stagiaires weg en wat te doen met onze vaste medewerker?

Het was medio november. Wij zaten in spanning op het kantoor te wachten terwijl het algemeen bestuur in conclaaf was met het dagelijks bestuur.
Veilig en ver weg van Zwolle.
Wij zouden op een later tijdstip documenten weten te bemachtigen waaruit bleek dat er een advocaat aanwezig was bij die vergadering.
Dat in de koffiepauze besloten werd om alle contracten te beeïndigen en dat men nog moest bezien wat er met mij moest gebeuren.
Op advies van de advocaat. Saillant detail: de advocaat bleek de werkgever te zijn van de dochter van onze voorzitter.

06 december 2016

Het was op 6 december in de ochtend dat één van de leden van het algemeen bestuur ons belde met de uitkomst.
Geen van de contracten zouden worden verlengd, ondanks de toezeggingen. De stagiaires moesten weg en ook de vrijwilliger.
Met mij zouden ze in gesprek om te kijken hoe wij het zaakje konden oplossen.

Wat het bestuur niet wist, is dat ik al lang en breed contact had gelegd met de school van de stagiaire. Ik vertelde dat het geen veilige omgeving was voor een meisje zo jong als haar.
Dit zou ik later nog naar mijn hofd geslingerd hebben. Iets wat mij totaal niet raakte want ik vond dat onze super stagiaire dit niet verdiend had.

Op zes december 2016 sloten wij het kantoor af, zorgden dat wij de bewijzen gekopieerd hadden, deden de deur op slot en gingen in de stad gezamenlijk met elkaar koffie drinken. We huilden, we lachten.
Dit was het dan. Het einde van onze mooie samenwerking en onze mooie projecten.

Dan maar de media betrekken

Als je probeert incidenten te bespreken en niemand luistert, dan is dat heel frustrerend.
En als je werkgever de boel onder de pet wil houden en dan ook nog eens gen gehoor krijgt bij de financier van de stichting dan ga je raar denken.
Wij besloten met twee medewerkers de krant te benaderen.
Er heeft ook daadwerkelijk een klein stukje in de krant gestaan.
“Het rommelt bij Vrouwenorganisatie; zes vrouwen zonder werk”, kopte het stuk.
En dat was het dan.

Slecht werkgeverschap

Ik kon niet meer werken, Ik was situatief ziek. Op advies van bureau rechtshulp en mijn huisarts.
Omdat ik een vast contract had moest er wat gebeuren. Er moest mediation plaats vinden, echter vond onze voorzitter, E.P dat totaal niet nodig en dus reageerde zij simpelweg niet op mijn verzoeken.
Ik meldde dit bij het UWV en verzocht hun de organisatie onder de loep te nemen en het gesprek aan te gaan met E.P.
E.P reageerde niet op de berichten van het UWV en na verloop van tijd concludeerde het UWV dat hier sprake was van slecht werkgeverschap.

Ondertussen sommeerde mijn werkgever dat ik alle wachtwoorden van de computer, alle gekopieerde documenten en de facebookpagina zou overdragen aan haar.
Als ik die niet zou overdragen dan zou mijn salaris worden stopgezet.
Ik gaf de wachtwoorden maar niet de inlogggegevens van de facebookpagina. Die stonden op mijn eigen naam. Ik gaf ook niet de gekopieerde documenten terug.
Haar volgende stap was dat ze mij dwong naar het Van der Valk Hotel te komen en het gesprek met haar aan te gaan anders zou ze alsnog mijn salaris stop zetten.
Ik ging. Maar wel met een getuige.
Ik liet mij zien en vertelde haar dat ik alleen het gesprek aan zou gaan met een mediator.
Woest was ze.

Het mediatongesprek

En dan, ruim 4 maanden nadat ik ik mij in december ziek had gemeld was er dan eindelijk een mediator. Ze kon ook niet anders.
Nu mag ik niet vertellen wat er in dat gesprek is verteld, maar wat ik wel wil zeggen is dat wederom haar ware ík’ naar boven kwam.
“Verwend nest”, noemde ze mij.
Ik vroeg een absurd hoog bedrag aan transitie en schadevergoeding en ik werd uitgelachen.
Uiteindelijk kwamen wij uit op een bedrag wat in feite een lachertje was, maar inmiddels was ik wel moe gestreden.
Want naast deze calamiteiten zat ik midden in een studie en dat ging natuurlijk gewoon door.

Uitkomst

Vanaf meet af af hadden wij alleen steun van één van de bestuursleden. Zij is midden in het proces vertrokken omdat ook zij geen gehoor kreeg.
Zij heeft ons al die tijd super goed ondersteund en wij begrepen haar keus.
Het hele team is opgedoekt. Niemand heeft zich er ooit druk om gemaakt.

Het is vreemd dat vrouwen zo met elkaar omgaan. Dat een eigenwijze voorzitter willens en wetens de boel op de kop heeft gezet. Totaal incapabel als werkgever. Bewezen.
We zijn nu 4 jaar verder en het wringt nog steeds. Het was een traumatische ervaring en iedereen was verliezer.
Ik volg de voorzitter nog steeds. Ik kijk wat ze doet en hoop dat zij echt nooit meer als werkgever aan de bak komt, want ze heeft simpelweg die kwaliteiten niet, heeft geen inlevingsgevoel en weet niet met vervelende situaties om te gaan.
Het is een vrouw die wil overheersen en niet terugdeinst voor intimiderende uitspraken. 

Klokkenluidsters

Wij hebben bovengenoemde zaak aanhangig gemaakt bij het Huis van Klokkenluiders. Geen resultaat.
Mocht er in de toekomst zich weer een dergelijke situatie voordoen, dan zal ik weer de klok luiden.
Omdat het indruist tegen mijn principes dat mensen wegkomen met fraude en intimidatie.