Mooie verhalen van de meisjes van 80
Meisjes van 80 is een kort project van platform Internationale Vrouwendag.
In plaats van de aandacht te vestigen op de negatieve kanten van het ouder worden, waaronder ook eenzaamheid gaan wij juist de positieve kant benaderen.
Mooie herinneringen delen
Meisjes van 80 hebben veel herinneringen waaronder ook mooie, humorvolle verhalen. Met deze verhalen leggen wij de nadruk op de positieve kant.
Hoe leuk is het als de prachtige verhalen van vroeger vereeuwigd worden?
Platform Internationale Vrouwendag hoort ze graag!
Hoe gaat het in zijn werk?
Wij zoeken meisjes van 80. De leeftijd komt niet zo krek maar wij zijn wel duidelijk op zoek naar mooie verhalen van deze meisjes die ze willen delen met ons publiek.
Vrouwen kunnen zelf hun verhaal mailen naar ons of misschien wil jij als dochter of zoon haar mooie herinnering opschrijven en delen.
Een foto mag maar hoeft niet!
Een voorbeeld vind je onder aan deze pagina
Mieke, 81 jaar vertelt over het konijn en het bier
Mieke is 81 jaar en woont in het pitoreske Giethoorn.
Ze heeft een bewogen leven achter de rug maar er zijn veel mooie herinneringen blijven hangen.
Soms vraag ik er naar.
Zo ook het verhaal van het konijn en het bier.
Mieke had vroeger namelijk een café.
Niet één, maar twee café’s.
“En een slijterij”, vertelt ze enthousiast en met een glimlach, “en dat niet alleen. Wij verzorgden ook de koffie en thee tijdens de veiling en beheerden de kantine van de sporthal. Kun je het voorstellen?”
Amper 19 jaar was ze en getrouwd met Dick. Dick, mijn vader die later aan de gevolgen van Korsakov zou overlijden.
Samen met mijn opa en oma runden ze het hele bedrijf.
Het familiebedrijf. Een druk familiebedrijf want mijn opa en oma werkten ook allebei nog in het ziekenhuis.
Ook tijdens boedelveilingen, waar mijn opa veilingmeester was, waren Dick en Mieke paraat met de rookworsten en de snert.
Op het erf van de boerderijen deden ze dan goede zaken.
“We werkten echt hard! We maakten wel weken van 100 uur of meer”.
Naast de ouderwetse vechtpartijen die best vaak ontstonden in het café, als de mannen weer eens te veel hadden gedronken, waren er ook bijzondere herinneringen.
In het café De Babbelaar, zat een jongeman de hele avond al te drinken.
Tegen sluitingstijd moest er natuurlijk afgerekend worden, want op de ‘pof’? Daar hadden ze geen beste ervaringen mee.
“Tja, en Hendrik had geen geld op zak”, vertelt Mieke, “maar wel wat anders! Na wat heen en weer gepraat en boze gezichten van Dick, toverde Hendrik ineens een konijn uit zijn pukkel. Weet je wel wat dat is? Een Pukkel?”
Mijn moeder kijkt me lachend aan en ik haal mijn schouders op.
Natuurlijk weet ik wat een pukkel is maar ik wil haar enthousiasme niet verpesten en dus schud ik gedwee een nee.
“Zo’n groene tas, die je op je rug knoopte. Enfin, Hendrik haalde die tas naar boven en haalde er een konijn uit!”
Ik zie glimmertjes in de ogen van mijn moeder en denk: “Nou komt het!”
En dat klopte. Uiteindelijk kwamen ze er uit. Hendrik mocht in natura betalen. Dus werd het konijn tussen de bierglazen overhandigd aan Dick en daarmee was de rekening van een avondje bieren betaald.
“Het konijn is echt oud geworden. Ik weet niet meer hoe oud, maar oud was het wel. En iedere keer als ik naar dat konijn keek moest ik aan Hendrik denken. Die is trouwens overleden, wist je dat?”
Nee. Dat wist ik niet maar het verbaast mij dan ook weer niet.
Maar het konijn? Dat herinner ik mij wel.
“Mam, wat een leuk verhaal! Ik kom zondag weer. Vertel je dan weer zo’n leuk verhaal?”
Ik kus mijn moeder en ga naar huis. Mjmerend over hoe haar tijd als jonge eigenaar van een café moet zijn geweest.
