Ik groeide op in een gereformeerd gezin.

Op mijn zevende had ik al bedacht dat er iets niet klopte met dat geloof, maar zolang ik thuis woonde, had ik me maar te schikken.

Op mijn veertiende kreeg ik een gitaar op mijn verjaardag.
Nou, dat was het hoor.
Ik heb nooit les gehad maar heb om te beginnen alle grepen (akkoorden) geleerd.
Ik kon zelf horen wanneer ik op een ander akkoord moest overstappen en kreeg in de gaten welke series er over het algemeen bij elkaar hoorden.
Ook mijn vriendinnetje Hennie Boonstoppel en haar zusje Nellie hadden een gitaar en met zijn drietjes vormden wij de Teddygirls.
We zongen gospels en en religieuse gezangen tijdens speciale kerkdiensten.
En voor mezelf zong ik van alles, van Elvis Presley tot Cliff Richards.
Eigenlijk kon dat niet, want je was òf voor Elvis, òf voor Cliff.

Ik had een grote poster van Elvis uit de Muziekexpres opgehangen op de (meisjes)slaapkamer.

Voor het slapen gaan moesten de zusjes hun tanden poetsen onder het toeziend oog van mij vader.
En toen heeft mijn vader mijn poster vernield door de tanden van Elvis te poetsen.
Ik was woedend en ben vreselijk tekeer gegaan.
Zelfs mijn moeder, die zelden tegen hem inging, vond dat mijn vader te ver was gegaan.
Hij moest toen voor mij een nieuwe muziekexpres kopen.

In Castricum was een platenzaak alwaar Corry Brokken haar nieuwste singel “Milord” zou komen signeren.

Ik vond dat een prachtig lied en vroeg mijn vader of ik Milord mocht kopen.
Nou, daar kwam niks van in.
Schandalig, zo’n hoerenlied, dat kwam zijn huis niet in.
Op een gegeven moment kwam het liedje “Mustafa” voorbij toen we naar de radio aan het luisteren waren.
Ik vroeg mijn vader of ik dàt plaatje dan mocht kopen, dan had ik toch een handtekening van Corry Brokken.
Nou, dat was dan wel goed, dus ik kreeg 4 gulden (een singletje kostte 3,60) en ging naar radio Molenaar.
Wat mijn vader echter niet wist, maar ik wel, was dat Mustafa de B-kant was van Milord.

Dus toen ik thuiskwam en Mustafa op de platenspeler had afgespeeld, vroeg mijn vader; “En…wat staat er op de achterkant?”
Dus ik draai heel onnozel het plaatje om……..Voor mij ben jij een Lord, zo op en top een heer……mijn vader ontplofte zowat.
Mijn moeder heeft hem toen tegengehouden anders had hij het plaatje gewoon gebroken.
Maar dat vond mijn moeder zogenaamd zonde van het geld.
Oké, maar het mocht nooit gedraaid worden.
Dus als mijn vader niet thuis was draaiden mijn moeder en ik Milord.
Zij vond het ook een mooi nummer.

We mochten ook niet naar de bioscoop.

Dat was ook zondig. Er werd gezoend en overspel gepleegd voor de camera….foei foei foei.

Toen kwam de eerste Sissy-film uit. Iedereen had hem al gezien, behalve ik.
Ik zeurde net zo lang totdat mijn vader het goed vond dat ik naar die film ging, maar dan moest mijn moeder mee en als het te schunnig werd, moest ze me meenemen de bioscoop uit.
Zo kwam ik voor het eerst van mijn leven in het Corsotheater in  Castricum.
Mijn moeder vond de film zo mogelijk nog mooier dan ik en we hebben alle daarna uitgebrachte Sissie-films ook gezien.

Tja, dat waren nog eens tijden…..