Volgt Rutte met een emotionele oproep om incestslachtoffers te steunen?
Dat idee werd gisteren geopperd in het programma van Margriet van der Linden; M
In eerste instantie dacht ik: “Ja een goed idee!” maar naarmate ik er langer over nadacht én ook het fragment van Macron terug gekeken had, kreeg ik toch een andere mening.
Want, als je een dergelijke steunbetuiging doet, moet je het ook menen. Dan moet het uit het onderste van je tenen komen.
En dat beeld heb ik simpelweg niet bij onze minister-president. Zeker niet nu. Deze tijd waarin pijnlijk duidelijk wordt dat ons kabinet niet zo ruimhartig omgaat met transparantie.
Daar kun je wat van vinden en ja, dat doe ik dus zelf ook.
Nee, laat die steun- speech van Rutte maar zitten.
Een dergelijke speech of steunbetuiging kan mijns inziens alleen gedaan worden door een persoon die ervaringsdeskundig is.
Wetgeving Frankrijk versus Nederland
Strengere wetgeving en een verjaringstermijn die zal worden verlengd. Dat is een keiharde toezegging van Macron.
Macron die een emtionele steunbetuiging deed. En zelfs ik werd er emotioneel van.
In 2013 is de wet in Frankrijk aangepast en kunnen slachtoffers, 30 jaar nadat ze meerderjarig zijn geworden, nog steeds aangifte doen van misbruik.
Hoe schrijnend is dat in Nederland: je dient maximaal 15 jaar na het misbruik aangifte te hebben gedaan. Na deze periode is het niet meer mogelijk.
En dat terwijl iedereen inmiddels weet dat aangifte doen van een zedendelict, waaronder ook incest, een behoorlijk zware taak is met bijzonder veel impact.
Impact incest is veel groter en niet alleen van toepassing op het slachtoffer
De impact van incest is al onbeschrijflijk groot maar wanneer er aangifte wordt gedaan doet dat veel met je leven.
Het hele gezin en andere familie krijgt er hoe dan ook mee te maken.
Slachtofferhulp is er voor het slachtoffer van incest maar voor de rest van het gezin is het vaak moeilijk.
Hoe moet je met je kinderen bespreken wat er met jou of met je dochter is gebeurd?
Ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is.
Nooit had ik verwacht dat de impact op mijn gezin en de rest van mijn familie zo groot zou zijn.
Het was een periode van heel veel verdriet, boosheid en een taboe wat door bepaalde familieleden maar al te lief in stand gehouden werd.
Onbespreekbaar.
In dat opzicht is deze blog ook een shout-out naar mij zelf en mijn dochter.
Wij deden wel aangifte en na die vreselijke tijd in 2006, zijn we sterker dan ooit.
Maar toch schuilt er nog enigszins taboe op dit onderwerp omdat het bespreken en het in het openbaar brengen van dit onderwerp weer goed kan zijn voor fikse ruzies binnen de familie.
Steunbetuiging en de wet aanpassen kan wel helpen
Toch kan een steunbetuiging van een politicus wel helpen. Het is een hart onder de riem. Als ze daarnaast nog een poging zouden doen om de verjaringstermijn aan te passen, zou dat nog beter zijn.
Ik ben er overigens wel van overtuigd dat ik er persoonlijk niet minder boos om zou worden.
Boos zijn is namelijk mijn recht. En het recht van mijn dochter.
Toen wij destijds een hulpverlener aan huis hadden, was die van mening dat ik, als slachtoffer én moeder, iets moest doen aan die boosheid.
“Want zo kun je niet leven, dat is niet normaal”, was zijn antwoord.
Mijn antwoord is helder: ik heb dat recht. Die boosheid houd mij allert en scherp. Ik heb voelsprieten ontwikkeld voor foute mannen, mede door die boosheid.
Wat ons is aangedaan is niet goed te praten, het beïnvloed je hele leven. En van tijd tot tijd mag je daar intens kwaad over zijn.
Laten we aanhaken bij #metooinceste
Doodeng, maar laten we het doen. Hopelijk brengt dit dan ook wat teweeg bij onze eigen overheid en gaan ze, net als Frankrijk, de verjaringstermijn flink onder handen nemen.
Misschien moet er een # bij: #verlengdeverjaringstermijn
