Stel je voor: je wordt mishandeld door je partner, je leven is niet veilig, je vlucht met haastige spoed je huis uit – en vervolgens hoor je dat er géén plek is voor jou. Geen bed. Geen veilige kamer. Geen opvang.
In Nederland, anno 2025, kampen we met een tekort van minstens 800 plekken in de vrouwenopvang. Dat betekent dat honderden vrouwen die nu hulp zoeken, nergens terecht kunnen. Volgens Pointer moeten vrouwen daardoor terug naar onveilige situaties, slapen ze op de bank bij familie of belanden ze zelfs op straat. Hoe kan dit? In een land dat zo prat gaat op gelijke rechten en veiligheid voor iedereen?
Vluchtelingen in eigen land
Wat veel mensen zich niet realiseren: vrouwen die vluchten voor huiselijk geweld zijn in feite interne vluchtelingen. Ze hebben geen paspoort nodig om te vluchten, maar wel bescherming. Die bescherming is de verantwoordelijkheid van de overheid. Maar wat doet die overheid?
Uit het onderzoek van Pointer blijkt dat veel gemeenten de opvangcapaciteit niet op orde hebben. Er is geen landelijke regie, geen heldere sturing. Gemeenten verwijzen vrouwen naar andere gemeenten – die óók vol zitten. En ondertussen lopen vrouwen en kinderen gevaar.
Het is wrang en schrijnend dat vrouwen in één van de rijkste landen ter wereld moeten smeken om veiligheid.
#NietMijnRecht: dit is geen keuze, dit is schending
Het landelijke thema voor Internationale Vrouwendag 2026 is #NietMijnRecht. Want vrouwen kiezen hier niet voor. Geen vrouw kiest ervoor om mishandeld te worden. Geen vrouw kiest ervoor om haar kinderen in paniek in een vuilniszak te proppen en te vluchten in de nacht. Geen vrouw kiest ervoor om afgewezen te worden bij de opvang.
En toch is dát de realiteit voor honderden vrouwen.
De overheid schermt met “maatwerk” en decentralisatie. Maar in de praktijk betekent dat vaak: “zoek het zelf maar uit”. Terwijl artikel 11 van het VN-Vrouwenverdrag stelt dat vrouwen recht hebben op bescherming tegen geweld – en dat staten verplicht zijn om voorzieningen te treffen. Dat recht wordt in Nederland structureel geschonden.
Structureel tekort, structureel onrecht
Wat nog verontrustender is: dit tekort aan opvangplekken is geen tijdelijk probleem. Al jaren signaleren hulporganisaties zoals Fier, Blijf Groep en Moviera dat de nood hoog is. En al jaren wordt er gepraat, maar gebeurt er te weinig. De wachtlijsten worden langer, het personeelstekort nijpender, de opvangplekken schaarser.
Hoeveel vrouwen moeten er nog overlijden voordat dit probleem serieus genomen wordt?
De nationale overheid wijst naar gemeenten. Gemeenten wijzen naar andere gemeenten. En de vrouwen? Die zitten vast in onveilige huizen, slapen op de bank bij een kennis of raken dakloos.
Van woorden naar daden
We zijn het zat. Genoeg mooie woorden over emancipatie. Genoeg vage beloftes. Vrouwen hebben recht op veiligheid. Punt. En dat recht is niet onderhandelbaar.
Daarom roepen wij met het landelijke thema #NietMijnRecht op tot:
-
Een landelijke coördinatie van vrouwenopvang, zodat vrouwen niet tussen wal en schip vallen.
-
Structurele financiering voor voldoende opvangplekken in álle regio’s.
-
Vastgelegde minimumnormen voor opvangcapaciteit, net als bij brandweer of ziekenhuizen.
-
Gemeentelijk emancipatiebeleid dat vrouwen serieus beschermt – niet alleen op papier.
Dit is een noodkreet – en een aanklacht
We schrijven dit artikel met verontwaardiging, maar ook met woede. Want elk tekort in de opvang is een klap in het gezicht van vrouwen die juist bescherming nodig hebben. Het is een falen van beleid, een gebrek aan politieke wil en een grove schending van vrouwenrechten.
Laat ons duidelijk zijn: een vrouw die niet geholpen wordt, is niet ‘vergeten’ – zij is genegeerd.
En dat accepteren wij niet. Dit is #NietMijnRecht. Dit is het onrecht dat we in 2026 – en daarvoor al – samen zichtbaar maken, agenderen en bestrijden.
