Wat als het jouw buurvrouw is? Geweld tegen vrouwen begint dichtbij

Geweld tegen vrouwen herkennen: signalen, stilzwijgen en verantwoordelijkheid

Wat als het jouw buurvrouw is? Geweld tegen vrouwen begint dichtbij

“Ze doet altijd zo vrolijk.”
“Ze heeft toch een goede baan?”
“Ik hoor nooit iets van ruzie.”

Het zijn zinnen die je vaak hoort als geweld aan het licht komt. Mensen zijn geschokt, verbijsterd maar vooral verrast. Want geweld tegen vrouwen lijkt iets van anderen. Van de schaduw. Van het nieuws. Van de statistieken. Tot het ineens iemand uit je straat is. Of je vriendin. Of je collega.

In Nederland leven naar schatting jaarlijks 200.000 vrouwen in een situatie van huiselijk geweld. Vaak in stilte. Geweld wordt zorgvuldig weggestopt achter gesloten deuren en gesloten monden. En dus is de grote vraag: zien we het eigenlijk wel?

De  onzichtbare werkelijkheid van partnergeweld

Geweld tegen vrouwen is zelden zwart-wit. Het begint subtiel: controle over kleding, over vrienden, over geld. Passief-agressieve opmerkingen. Kleine vernederingen. Dreiging zonder schreeuw. Vaak is fysiek geweld pas het laatste stadium van een al jarenlang opgebouwde structuur van angst en afhankelijkheid.

En juist daarom blijft het vaak ongezien. De vrouw past zich aan, uit zelfbescherming. Ze glimlacht, ze minimaliseert, ze zwijgt. Niet omdat ze dom is maar omdat ze overleven moet.

Herken de signalen

Wil je écht iets doen tegen geweld tegen vrouwen? Dan begint dat met kijken. Met luisteren. Met durven benoemen. En vooral: met erkennen dat geweld niet alleen iets is van ‘andere werelden’. Het is hier. In jouw wijk. In jouw netwerk.

Let op deze signalen:

• Plotseling sociaal isolement

• Angstige of nerveuze houding rond haar partner

• Blauwe plekken met vage verklaringen

• Altijd toestemming vragen of verantwoording afleggen

• Financiële afhankelijkheid zonder zichtbare reden

Maar… bemoei ik me dan niet met iets privés?

De grootste barrière in de aanpak van geweld is ons collectieve stilzwijgen. We willen geen conflict. We vinden het moeilijk om te confronteren. We hebben geleerd: “Dat is hun relatie, daar blijf je buiten.”

Maar geweld is nooit privé. En jouw zwijgen kan levensgevaarlijk zijn.

Bemoeien is niet schreeuwen of beschuldigen. Bemoeien is zeggen:

• “Ik maak me zorgen om je.”

• “Je verdient veiligheid.”

• “Je kunt bij mij terecht, wanneer dan ook.”

Je hoeft geen hulpverlener te zijn. Je hoeft alleen mens te zijn.

Wat kun je doen als je iets vermoedt?

1. Blijf in contact. Zelfs als je niet alles weet.

2. Bied aan om mee te gaan naar huisarts of hulpinstanties.

3. Ken de hulplijnen. Zoals Veilig Thuis (0800-2000).

4. Maak geweld bespreekbaar op je werk, in je buurt, op school.

5. Ondersteun initiatieven die vrouwen versterken.

#NietMijnRecht betekent ook: Niet jouw stilzwijgen

Het thema #NietMijnRecht gaat niet alleen over dader en slachtoffer. Het gaat ook over ons allemaal. Over onze verantwoordelijkheid. Over de cultuur van normaliseren, van wegkijken, van neutraliteit die de status quo in stand houdt.

Wat als het jouw buurvrouw is? Of je dochter? Of jijzelf?
Dan wil je dat iemand kijkt. Dat iemand iets zegt. Dat iemand er is.

Laten we die iemand zijn — voor elkaar.

Wil je meehelpen aan de campagne #NietMijnRecht?
Volg onze blogs, deel je verhaal en sluit je aan bij een beweging die zegt: geweld tegen vrouwen is geen recht. Het is een onrecht dat wij samen stoppen.