Ik ben iemand, ook al zou je het zo niet zeggen, af en toe bijzonder chaotisch kan zijn
Ik ben en blijf een alleenstaande moeder van vier kinderen. Inmiddels allemaal meerderjarig en, al zeg ik het zelf, een ietwat feministisch opgevoed.
Dat is niet iets wat ik in het bijzonder gepreekt heb aan de keukentafel. Nee, dat ging vanzelf.
Jezelf redden, je eigen broek ophouden en wees allert op mensen met minder goede bedoelingen. Belangrijke waarden voor mij en die heb ik dus gedurende de jaren meegegeven aan die vier kinderen.
En toch.. ergens blijft altijd dat stemmetje in je achterhoofd dat je als ouder verantwoordelijk blijft en je blijft voelen ook al zijn die kinderen 20, 22, 27, 0f misschien wel veel ouder dan dat.
Zorgen… als ouder zijnde blijf je toch altijd zorgen houden over je kroost.
Afijn, mijn kinderen zijn behoorlijk zelfstandig, lopen niet in vier sloten tegelijk. Een gevalletje: Kat in ’t bakkie.
En dan komt de stress, zomaar…plots uit het niets……
Nu de kinderen meerderjarig zijn, allemaal werken, kan ik ook met een zogenaamd gerust hart weer fulltime aan de bak. Iets wat ik met passie doe voor een overheidsorganisatie.
Tot op het moment dat ik een whatsapp berichtje krijg van een wildvreemde. Met foto. Een foto van een handtasje met ID en sigaretten.
“Via een zoektocht heb ik uw nummer gevonden. Dit tasje heb ik gevonden in Groningen. Ik breng het nu naar het politiebureau”.
Ik kijk en schrik me rot! Het is de tas van mijn dochter. Met ID-kaart. En sigaretten. Die sigaretten vind ik ietsie vreemd want mijn dochter rookt niet.
“Ow… wat vreselijk”, roep ik uit als ik de man in kwestie bel, ” kunt u eens kijken of er een telefoon in zit want ik kan mijn dochter helemaal niet bereiken!”. Ik raak al enigszins in paniek.
“Nee”, zegt de vinder, “er zit geen telefoon in”.
“Ow jee… ik wist niet eens dat mijn dochter in Groningen was”, kraam ik nog uit.
“Tja”, zegt de eerlijke vinder, “daar kan ik ook wel wat van vinden”. Ik kreeg een standje omdat ik niet wist waar mijn 20-jarige dochter uithing. Fijn. Bedankt.
Ondertussen app ik in de gezinsapp, waar al het kroost zich in bevindt, dat Evelien zich moet melden bij mij en dat het zeer dringend is. Ik stuur de foto van het tasje voor de zekerheid maar mee. Ontvoeringen, mensen- of vrouwenhandel en loverboy praktijken gaan allemaal door mijn gedachten een en ik moet moeite doen om niet direct de politie te bellen vanwege vermissing.
Mam! Wat doet die tas van Madelief daar?
In de gezinsapp begint het te gonsen totdat mijn zoon van 22 ineens schrijft: “Mam, waarom stuur je een foto van de tas van Madelief?”
Huh? Madelief? Vriendinnetje van Evelien??
Evelien reageert uiteindelijk ook: “Huh? WTF? Ik lag gewoon te slapen thuis Moeder Miep”.
Ik vergroot de foto en kijk nu echt kritisch naar de foto die de vinder heeft doorgestuurd.
En ik kom tot de conclusie dat het dus helemaal niet de tas is van mijn dochter. Ik ben een kwartier op ongeoorloofd pauze geweest, heb de hele afdeling in rep en roer gebracht om tot die conclusie te komen, had bijna de nationale recherche aan het werk gezet. De rest van de dag heb ik dat geweten. “Aletta herkent haar eigen dochter niet?!”
En mijn kinderen? Ach. Er was er tenminste één die in de app zei: “Kom jongens, beetje lief zijn voor mama he?! Ze is nog steeds de beste…………………..met sterke verhalen en wilde avonturen…
