Vrouwenrechten onder vuur: De schandalige normalisering van seksueel geweld
De recente gerechtelijke uitspraak in de zaak van een toekomstig gynaecoloog in Leuven is ronduit schandalig. Meer dan duizend mensen gingen de straat op om hun woede te uiten over een vonnis dat niet alleen vrouwenrechten ondermijnt, maar ook seksueel geweld normaliseert. Hoe kunnen we in 2025 nog steeds discussiëren over het belang van consent? Hoe durft een rechter te suggereren dat ‘geen ja’ niet automatisch ‘nee’ betekent? Dit is geen rechtspraak, dit is een regelrechte aanval op de veiligheid en autonomie van vrouwen.
Gelijkheid? Vergeet het maar!
Iedereen die nog durft te beweren dat mannen en vrouwen in Nederland en België gelijk zijn, houdt zichzelf voor de gek. Dit vonnis bewijst opnieuw dat vrouwen keer op keer het onderspit delven zodra het op hun rechten aankomt. De wet mag dan misschien stellen dat mannen en vrouwen gelijk zijn, maar de praktijk laat iets heel anders zien. Een vrouw moet zich blijven verdedigen, bewijzen dat ze slachtoffer is, en wordt keer op keer geconfronteerd met een systeem dat haar in de steek laat.
Dit is precies waarom Internationale Vrouwendag en het bijbehorende platform bestaan: om te vechten tegen deze absurde achteruitgang. We zijn niet ‘klaar’ met vrouwenrechten, we zijn niet ‘gelijk’. Integendeel, door dergelijke vonnissen dreigen de rechten waarvoor generaties vrouwen hebben gestreden volledig te verdwijnen. Dit platform is er om deze ongelijkheid aan de kaak te stellen en vrouwen een stem te geven tegen dit soort onrecht.
Niet één incident, maar een structureel probleem
Alsof het vonnis in Leuven nog niet schokkend genoeg was, blijkt dit niet eens het enige geval te zijn waarin daders van seksueel geweld de dans ontspringen. In Nederland werd een 23-jarige hockeyspeler veroordeeld voor de gewelddadige verkrachting van een minderjarig meisje. De straf? Slechts drie jaar voorwaardelijk. Geen gevangenisstraf, geen echte consequenties – alleen een waarschuwing en de belofte dat hij ‘het niet nog een keer zal doen’. Dit is ronduit misselijkmakend.
Wat nog schrijnender is: dit nieuws haalde nauwelijks de voorpagina’s. Waar blijft de collectieve verontwaardiging? Waar blijft de erkenning dat vrouwen keer op keer in de steek worden gelaten door een rechtssysteem dat hun trauma’s niet serieus neemt? Wanneer een dader die een minderjarig meisje met geweld heeft verkracht niet eens de gevangenis in hoeft, dan weten we dat we in een systeem leven dat vrouwen als tweederangsburgers behandelt.
De schadelijke impact van dit vonnis
Deze uitspraak is niet alleen een klap in het gezicht van het slachtoffer, maar ook van alle vrouwen. Wat voor signaal wordt hier afgegeven? Dat vrouwen geen recht hebben op hun eigen lichaam? Dat verkrachting alleen telt als er keihard verzet is geweest? Dit is geen rechtspraak, dit is een uitnodiging aan daders om ongestraft hun gang te gaan.
Deze rechtelijke uitspraak zorgt ervoor dat:
– Vrouwen minder snel aangifte durven doen omdat ze weten dat ze in een juridisch moeras belanden.
– Slachtoffers van seksueel geweld nog meer onder druk komen te staan om hun eigen onschuld te bewijzen.
– Daders vrijuit kunnen gaan, zolang ze maar een beetje twijfel zaaien over consent.
– Het vertrouwen in het rechtssysteem keldert – en terecht.
Een wereldwijd patroon van vrouwenhaat
Denk niet dat dit een geïsoleerd incident is. Over de hele wereld worden vrouwenrechten teruggedraaid. Van de anti-abortuswetten in de VS tot de ondermijning van seksuele voorlichting en gendergelijkheid in Europa – vrouwenrechten zijn nooit ‘veilig’. Elke keer dat we denken dat we vooruitgang boeken, worden we weer teruggeslingerd door dit soort onrechtvaardige vonnissen.
Het is tijd om woedend te zijn
De protesten in Leuven zijn een begin, maar woede alleen is niet genoeg. We moeten actie eisen:
– Duidelijke wetgeving over consent: Nee is nee. Twijfel of onduidelijkheid mag nooit in het voordeel van de dader werken.
– Hervorming van het rechtssysteem: Rechters die dit soort uitspraken doen, moeten worden geconfronteerd met de maatschappelijke gevolgen.
– Onderwijs over consent: Jongeren moeten vanaf jonge leeftijd leren dat toestemming expliciet moet zijn en nooit geïmpliceerd mag worden.
– Slachtoffers steunen, geen daders beschermen: Stop met victim blaming en bied juridische, psychologische en maatschappelijke steun aan vrouwen die misbruik hebben overleefd.
Conclusie: Internationale Vrouwendag is nodig – nu meer dan ooit
Als iemand je ooit vraagt waarom Internationale Vrouwendag nog steeds relevant is, wijs ze dan op dit vonnis. Vrouwenrechten worden nog steeds ondermijnd, en de strijd is nog lang niet gestreden. Het platform Internationale Vrouwendag bestaat precies om deze reden: om te blijven vechten tegen het onrecht dat vrouwen dagelijks ervaren.
Wanneer ‘geen ja’ niet langer ‘nee’ betekent, leven we in een wereld waarin vrouwenlevens minder waard zijn. En dat laten we niet gebeuren. #NietMijnRecht
