Drie vrouwen vermoord in één week: hoe vaak moet dit nog gebeuren?
Nog geen week geleden werd Joeweela (39) uit Gouda doodgestoken, vermoedelijk door haar ex-partner. Kort daarna volgden twee andere moorden: in Vlijmen en Leiden. Drie vrouwen, drie levens, drie geweldsincidenten die geen toeval zijn. De schokkende waarheid is: dit is femicide. En het gebeurt elke tien dagen in Nederland.
We kunnen dit niet langer zien als op zichzelf staande tragedies. Deze vrouwen stierven omdat ze vrouw zijn in een systeem dat structureel tekortschiet in het beschermen van hen tegen dodelijk partnergeweld.
Femicide is geen nieuw probleem – we willen het alleen nog steeds niet zien
Volgens het CBS worden jaarlijks tussen de 40 en 60 vrouwen in Nederland om het leven gebracht, waarvan ongeveer de helft door hun (ex-)partner. Hoewel dit cijfer al jaren bekend is, blijft het Nederlandse beleid hangen in termen als “huiselijk geweld”, “familiedrama”, of “incident”. Maar dat zijn eufemismen die de ernst verhullen.
Femicide is de uiterste vorm van gendergerelateerd geweld.
En zolang we het niet als zodanig benoemen, blijven we blind voor de patronen die eraan voorafgaan.
De signalen zijn er altijd
Wat alle drie de recente zaken gemeen hebben, is dat er signalen waren. Joeweela zou herhaaldelijk bedreigd zijn. In Vlijmen was sprake van een explosieve scheiding. In Leiden meldde een buurvrouw dat de vrouw bang was voor haar partner. Toch leidde dit niet tot adequate bescherming.
Experts zoals hoogleraar Janine Janssen waarschuwen al jaren dat we in Nederland onvoldoende oog hebben voor de escalatiefase bij partnergeweld:
“Bijna elk femicidegeval wordt voorafgegaan door een patroon van controle, isolatie en dreiging. Als we deze signalen serieus nemen, kunnen we levens redden.”
Waarom grijpen we dan niet eerder in?
Een van de grootste problemen is dat politie, hulpverlening en justitie vaak te gefragmenteerd werken. Signalering en meldingen worden niet altijd gekoppeld. Bovendien is het strafrecht niet ingericht op preventie, maar op repressie. Pas als er écht iets gebeurt:een mishandeling, een bedreiging met bewijs dan wordt er gehandeld.
Dat is te laat.
Er zijn landen die al veel verder zijn in hun aanpak. In Spanje is femicide sinds 2004 officieel erkend in de wet, met speciale rechtbanken voor gendergerelateerd geweld. Sindsdien daalde het aantal vrouwenmoorden significant.
Waarom kunnen wij dat in Nederland niet?
Femicide is ook ons probleem
Dit zijn geen ‘ver van mijn bed’-verhalen. Ze gebeuren in onze straten, buurten, steden. Het kan je collega zijn, je vriendin, je buurvrouw. Misschien wel jijzelf. En het begint bijna nooit met een klap, maar met manipulatie, isolatie, of dreigende uitspraken die worden weggelachen.
Daarom is het nodig dat wij als samenleving:
-
Femicide herkennen en benoemen
-
Serieus werk maken van vroegsignalering
-
Hulpverlening versterken met gendersensitieve expertise
-
Wetgeving aanpassen om controle en dreiging strafbaar te maken
Tot slot: we mogen deze vrouwen niet vergeten
Joeweela. En de twee andere vrouwen waarvan we de naam misschien nooit te horen krijgen. Zij zijn geen statistiek. Ze zijn slachtoffers van een systeem dat te traag beweegt, te weinig luistert, en te weinig leert.
We hebben een naam voor wat hen is aangedaan: femicide.
Het wordt tijd dat Nederland dat woord durft uit te spreken en handelt naar wat het betekent.
🎯 Missie van het Platform Internationale Vrouwendag
Dit blog valt onder de missie: Stop geweld tegen vrouwen.
We zetten ons in om geweld tegen vrouwen te herkennen, te benoemen en structureel aan te pakken in beleid, hulpverlening én publieke opinie.
🌍 Koppeling aan Sustainable Development Goals (SDG’s)
SDG 5: Gendergelijkheid
Beëindig geweld tegen vrouwen in zowel de privésfeer als de publieke ruimte.
SDG 16: Vrede, veiligheid en rechtvaardigheid
Bevorder veilige samenlevingen en toegankelijke justitiële systemen.
Wil je meewerken aan onze missie of je verhaal delen?
Stuur een bericht naar info@internationale-vrouwendag.nl – of deel dit artikel, zodat de stilte doorbroken wordt.
