Orange the world – Hij gooide bakstenen en zette het tuinhuis in brand
Gastblog: ingezonden door Annemiek (achternaam bekend bij de redactie)
In 2018 leerde ik hem kennen. Een man, uit het dorp waar ik woonde. Ik had hem al vaker gezien en heb hem altijd aantrekkelijk gevonden maar ik bleef uit zijn buurt vanwege zijn imago van ‘rokkenjager’.
En toch, op een bepaald moment zwichtte ik en kreeg ik een relatie met hem. Hij was een gezellig mens, sociaal en actief met mijn drie kinderen.
Maar hij had een probleem. En dat was alcohol. Er ging geen dag voorbij zonder bier of wijn. Dan he bik het niet over 1 of 2 glazen maar over minimaal 10 biertjes op een dag. Dat begon dan in het begin na het avondeten maar na verloop van tijd begon hij eerder te drinken.
Toen wij ongeveer een jaar samen waren, bleek hij ook vaker ‘zomaar verdwenen’ te zijn. Althans: hij zei dat hij een stukje ging fietse maar belandde wonder boven wonder dan altijd in het café.
In het begin dacht ik nog dat hij ook zo zijn eigen dingetjes moest blijven houden, maar elke dag naar het café is mijns inziens toch niet echt een gezonde situatie.
Zo waren mijn kinderen en ik een keer kamperen. Op z’n 20 kilometer van ons dorp. Midden in de nacht kreeg ik een telefoontje of ik hem wilde halen uit de kroeg. Natuurlijk zei ik nee. Dat was wel het echte begin van een toxic relatie.
Vaker en vaker dronk hij eerder, belandde hij in de kroeg en werd hij agressiever, beval mij hem op te halen en thuis te brengen, noemde mij regelmatig hoer en dreigde met slaan. Gelukkig had hij zijn eigen woning en ik heb mij altijd verbaasd over het feit dat iemand stomdronken kan zijn en toch zijn sleutels niet verlies en zijn eigen huis nog weet te vinden.
Op een zomerse avond had ik de buren uitgenodigd voor een barbecue. Uiteraard was mijn partner daar ook aanwezig en de alcohol vloeide rijkelijk. De kinderen van de buurt sprongen naar hartelust op de trampoline. Een avond om door een ringetje te halen totdat mijn partner sterke drank ging drinken. De sfeer sloeg direct om en de buren gingen naar huis. De kinderen bleven nog.
En toen kwam er discussie. De discussie liep uit de hand en mijn partner liep weg. Gooide de schuttingdeur met een klap dicht en weg was hij. Tenminste, dat dachten wij. Vanuit het niets kwamen er complete bakstenen over de schutting en op een haar na mistte deze één van de kinderen.
Omdat ik verbijsterd en woedend was rende ik naar buiten. Hij rende inmiddels weg maar niet nadat er 6 bakstenen over de schutting waren gegooid.
Eénmaal op het pleintje haalde ik hem in en direct haalde hij uit naar mij. In het bijzijn van mijn zoon van 12. Mijn zoon vloog hem aan maar wat kun je als kind van 12 doen tegen een volwassen man? Niets? De buren hadden direct de politie gebeld die al vrij snel aan kwamen. Na mijn val ben ik bij de buren in huis gerend met mijn zoon. Waar mijn andere kinderen waren? Ik had werkelijk geen idee.
De politie nam hem mee en hij moest een nacht zitten. De buren hebben aangifte gedaan en hij moest zich verantwoorden in de rechtbank. Kwam weg met een taakstraf van 40 uur.
Nu denk je dat dat het moment was dat ik zou verlaten maar blijkbaar werkt het brein toch anders en ik bleef. Steeds vaker dreigde hij mij te slaan als hij dronken was en steeds vaker kreeg ik een huilende, nuchtere partner die altijd beterschap beloofde. Niets. Er gebeurde niets.
En toen gebeurde het weer. Dit keer stak hij mijn tuinhuis in de brand. Mijn tuinhuis stond aan de schutting en ik was bang voor een grotere brand.
Met blote handen heb brandende tuinkussens in de vijver gegooid. Vijf stuks. De volgende dag merkte ik pas dat ik mijn vingertoppen allemaal had verbrand.
Eén van mijn kinderen heeft het met haar mobieltje gefilmd. Toen ik het de volgende dag terug keek en hoorde dat mijn andere kinderen stonden te gillen toen het gebeurde was het gedaan met mij. Dit wilde ik niet. Mijn kinderen die doodsangsten uitstonden. Al die drie jaar had ik dat niet gezien.
Ik sprak hem de volgende dag aan en zei dat ik zou stoppen met deze giftige relatie. Toch heeft het drie maanden geduurd voordat ik over hem heen was. Vreemd niet?
Zo af en toe zie ik hem nog. Nu in een scootmobiel, onverzorgd en dagelijks in de kroeg. Soms roept hij mij als hij mij ziet, maar ik negeer hem. Ik ben een gelukkig mens. Dat ik het er nog goed heb afgebracht. Deze man staat bekend als vrouwenhater, een dader van huiselijk geweld, zo vertelde de politie mij. Ik was onderdeel van zijn haat. Net als veel andere vrouwen.
Mijn verhaal over wat ik allemaal heb meegemaakt die drie jaar, mag iedereen weten. Ik ben de schaamte al voorbij en bovendien: waarom zou ik mij moeten schamen voor een man die dader is?
Annemiek, Leeuwarden
